Zonder de minste overdrijving kun je stellen dat Gray DeLisle één van de meest veelzijdige artiesten is, waar we de voorbije jaren kennis mochten mee maken. In het geval van ondergetekende gebeurde dat een paar decennia geleden via de platen “iron Flowers” en “The Graceful Ghost” en via haar bijdrage aan “Beautiful Dreamer”, de compilatie waarop de songs van Stephen Foster in de schijnwerpers werden gezet.

In de tussentijd deed Grey naarstig verder: ze werkte aan haar eigen carrière als moeder en als stemactrice -ze is te horen in allerlei series, zoals The Simpsons, maar ook in talloze andere tekenfilms-, met als gevolg dat haar zangloopbaan tijdelijk een beetje op een zijspoor terechtkwam. Zo komt het dat het nu bijna vijftien jaar geleden is, sinds de laatste plaat onder haar naam op de wereld losgelaten werd.Dat die er nu is, is voor een deel terug te voeren op de Covid-pandemie: zoals wij allemaal, zat Grey voor lange tijd thuis en kon ze niet veel anders dan met zichzelf bezig zijn. Een van de dingen, die toen gebeurden, was, dat ze haar jarenlang nauwelijks bespeelde autoharp opnieuw ter hand nam en, o wonder, waar haar zwangerschappen plots haar songschrijverstalenten geblokkeerd leken te hebben, opende de autoharp even plots weer alle sluizen, met als gevolg dat Grey vandaag tientallen songs op de plank heeft liggen en dat is iets waar we hier alvast naar uitkijken.

Eer het zover is, mogen we ons opwarmen aan “Borrowed”, een plaat met een veelzeggende titel: het gaat om (haast) allemaal songs van anderen, die door Grey, met de hulp van getrouwen als Marvin Etzioni en Tammy Rogers, in supersimpele, essentiële vorm opgenomen werden en die voor een heel fijne 36 minuten muzikaal vertier zorgen.

Er wordt geopend met een uitgeklede, maar bijzonder straffe versie van Pink Floyd’s “Another Brick in the Wall”, een lezing die je, willen of niet, kippenvel bezorgt en die aantoont hoe imposant de stem van DeLisle wel is. Dat blijkt ook uit “Tonight You Belong To Me”, een song van bijna een eeuw oud, die ik me uit mijn prille kindertijd herinner vanwege de versie van Patience & Prudence en waarin Grey haar Dolly Parton-stem bovenhaalt. Dan volgt “Georgia On My Mind”, in een versie die niet grondiger kan verschillen van die van Ray Charles, die we allemaal kennen. Bij Nancy Sinatra werd haar titelsong van de Bondfilm “You Only Live Twice” gehaald en bij T Rex vond Grey “Girl”, een song die misschien niet heel bekend is, maar welerg mooi en waarin de geest van Mark Bolan rondwaart.

Van nog recentere makelij zijn de originelen van “You Are The Light” van Lone Justice en “Valentine” van de zwaar onderschatte Old ’97’s. Die twee covers leggen meteen de link naar Marvin Etzioni en naar bassist Murry Hammond, die Grey ooit begeleidde op haar korte tournee door Nederland. De enige echte original is “Borrowed and Blue”, terwijl afsluiter “Willie We Have Missed You” al eerder verscheen op de al vermelde Stephen Foster-tribute.

Zoals ik al schreef: drie dozijn heerlijke minuten luistervoer. Oorspronkelijk allen bedoeld voor digitale release, maar nu dus -gelukkig maar- opgepikt voor CD. Een paal waarvan je nu al kunt voorspellen dat ze hoge ogen zal gooien in de eindejaarslijstjes van 2023 !

(Dani Heyvaert)